«میخواهم فضای روشنی باشد، فضایی که در آن صبحانهخوردن بچسبد»؛ این جمله، چکیده خواسته کارفرما از دفتر ما برای کافه جدید خود بود. از آنجا که خوردن صبحانه در فرهنگ ما یک امر خانگی محسوب میشود، تلاش کردیم تا محیط کافه از عناصر فرمی مشابه خانه برخوردار باشد. هنوز خوردن صبحانه در کافیشاپ یا به طور کلی، بیرون از خانه، امری مجلل به حساب میآید، لذا لازم بود اصلیترین فرم آشنای مورداستفاده برای فضایی مجلل، یعنی طاق را در ذهن کاربر بازسازی میکردیم. برای دستیابی به این امر، تصمیم گرفتیم طاق را به خطوط اصلی تشکیلدهنده آن تقلیل دهیم تا فرمی جدید و مقرونبهصرفه از لحاظ اقتصادی پدید آید.
منبع خبر l تحریریه معمار ایرانی
کافه مترو
معمار: حسین ابراهیمزاده
موقعیت: مشهد، ایران
تاریخ: 1395
مساحت: 106 مترمربع
وضعیت: ساختهشده
کارفرما: آقای وجدانی
همکار طراحی: ایوب ابوترابی
تیم فاز دو: آمنه اکبری، المیرا خانی
مدیر اجرایی: محمد ابراهیمزاده
گرافیک: زهرا ابراهیمزاده
عکس: سعید مالکی
ما پس از تفکیک عملکردی فضای آشپزخانه و نشیمن، با سالنی یکدست مواجه بودیم که این سالن یکدست مشکلاتی را به همراه داشت، از جمله اینکه برای میزها هیچ حریمی وجود نداشت. با توجه به حساسیتهای اداره اماکن، نمیتوانستیم برای ایجاد این حریم از حائلی استفاده کنیم که دید بیرون به درون را مختل کند. بنابراین تصمیم بر آن شد که از سازهای شفاف استفاده کنیم، سازهای که پاسخگوی همه نیازهای ما باشد، از جمله ایجاد حریم حسی برای هر نشیمن، مختلنکردن دید بیرون به درون، و رفع خواسته کارفرما مبنی بر چیدمان میزها در فضای بیرونی. در واقع، با حضور طاقهای درونی در بیرون، مالکیت حسی پیادهرو تقویت شده است. همچنین طاقهای بیرونی امکان ایجاد سایبانهای مشبک برای کنترل نور را فراهم آوردهاند.
نکته حائز اهمیت این است که بخش بزرگی از حیات کافهها متعلق به عصر و شب است. ما میدانستیم که جداره نورگیر فضای این کافه، غربی است، پس غروب و شاعرانگی آن میتوانست تاثیر مثبتی روی فضا بگذارد؛ تنها کافی بود که با فیلترکردن نور غربی، از مزاحمت آن جلوگیری کنیم.