بازسازی سالن سلطنتی

ساختمان اصلی تالار تئاتر سلطنتی بواسطه‌ی آتش‌سوزی در سال ۱۹۳۳ از بین رفت؛ اما طراحی و بازسازی سالن نمایش در سال ۱۹۳۸ در نمای آجری قرمز رنگی با سبک زیبای دکو که سبکی تزیینی پر زرق‌و‌برق است، انجام شد.

منبع خبر l تحریریه طراگاه

این بنا که از جنگ جهانی دوم و بمباران لندن توسط نازی‌ها جان سالم به در برده، تا اواخر قرن ۲۰ محل تشکیل کنسرت بوده است. در سال ۱۹۹۰ این ساختمان در فهرست‌ها رتبه‌ی دوم را به دست آورد. این موضوع بر این واقعیت که این تالار قسمت عمده‌ی میراث لیورپول است، صحه گذاشت. سرپرست فعلیِ تالار تئاتر سلطنتی حضور مخاطبانِ این تالار را، در درجه‌ی اول بعنوان یک باشگاه کمدی و سپس یک جمعیت در حال رشد تئاتری که بوسیله‌ی نویسندگان و هنرمندان لیووپولی اداره می‌شود احیا کرده است.
این ساختمان نمونه‌ای از یک بنای احیا شده بوسیله‌ی بازسازی است. پروژه‌ی بازسازی بر مبنای اینکه این تالار اثر خوبی در انتقال سنت‌ها به نسل آینده دارد، صورت گرفته است. اقداماتی همچون بازسازی سالن کنفرانس و مناطق ناکارآمد موجود در جلوی بنا، تجربه‌ی حضور مخاطبان را افزایش داده است. طراحی مجدد سالن کنفرانس شامل جایگاه‌های جدیدی است که در سه ردیف کلی نسبت به هم با رنگ‌های معتدل‌تر قرار گرفته‌اند.

مناطقِ جلوی بنا یک مسیرِ دورانی وسیع از زیرزمین تا طبقه‌ی دوم ایجاد کرده‌اند. این مسیر دورانی که در حال حاضر در اطراف پله‌های مرمری موجود در بنا متمرکز شده است، قسمت‌های نوساز و کیوسکِ طبقه همکف را به محل سرو نوشیدنی و تراس‌های طبقه اول وصل می‌کند. مطابق با بودجه‌ی نسبتا کمِ این پروژه و رویکرد محوری تیم طراحی، این بود که دقت کنند در سالن تئاتر، گچ و سیمان‌های آن و سازه‌های موجود دخل و تصرف کمتری ایجاد کنند، تا هم زندگی جدیدی به سالن تئاتر ببخشند و هم تجربه‌ای به یاد ماندنی برای مخاطبان به وجود بیاورند.
طرحی برای الحاق قسمتِ خوشامدگویی با الهام از نقاشیِ «شب زنده داران» اثر «ادوارد هوپر» طراحی شده است. این طرح به دنبال افزودن یک سطح یا سکویی دیگر بود که در آن بتوانند نمایش عمومی بدهند و بر ویژگی‌های بنا بیفزایند.

در این سرسرای مجلل، سالن تئاتر در کنار فضاهای دیگر به زیبایی جانمائی شده است. استراتژی حفظ و نگهداری باید قوی و درعین حال انعطاف‌پذیر باشد و با استفاده از بتن‌های پرداخته شده با زیرساخت‌های گرمایشی و حداقلِ تهویه و روشنایی موجود در سقف به کار گرفته شود. از مواد و مصالح داخلی و خارجی برای برجسته‌سازی بعضی قسمت‌های جدید، که به نمای آجری قرمز رنگ و درب‌های چوب گردویی الحاق شده بود، استفاده شدند.
طراحی بنر تبلیغاتی بزرگی با نمای ثابت جایگزین یک صفحه‌ی نمایش دیجیتال شد، که درون یک محفظه از فولاد آبدیده، کاشی و موزاییک‌های کم ارتفاع و پوشش شیشه‌ای منحنی قرار داشت. هنگامی‌که آزبست یا همان پنبه‌های نسوز عریض ساختمان حذف و پاکسازی شدند و فضاهای داخل سالن تئاتر بازگشایی شد، نیاز به ارتباط مداومی با پیمانکار، تیم طراحی مشتری پیدا شد.

در زمان پیشرفتِ کار، تیم متوجه شد که باید سبک معماری به نحوی باشد که ساختمان به خودی خود، پیامش را منتقل کند و مطابق جمله‌ی «کمتر بیشتر است» اشاره به جمله‌ی معروف لودویگ میس فن؛ معمار آلمانی-آمریکایی دارد. منظور از این عبارت رعایت سبک کمینه‌گرایی یا مینیمال در معماری است. اتخاذ رویکردی موافق به این نوع از مداخله ضروری به نظر می‌رسید.
در طی ساخت‌و‌ساز، درب سالن تئاتر به روی همه باز ماند. که این موضوع، علاوه بر مسئله‌ی حفظ امنیت مردم سختی های زیادی ایجاد کرد. آنچه که امکان وقوع این اتفاق، یعنی انجام خدمات به شیوه ی سنتی، را فراهم کرد، وضعیت منحصر به فرد مشتری و ماهیت کاربر نهایی تعیین شده در طی ساخت‌و‌ساز بود.
خواست کلی مشتری‌ها، گروه طراحی و تیم ساخت و ساز این بود که گامی رو به جلو بردارند و از طریق اسکان در ساختمان‌های موجود، روند انجام کار برطبقِ یک نمونه‌ی استاندارد باشد.